W języku potocznym często posługujemy się określeniem „przez zasiedzenie”. W nomenklaturze prawnej zasiedzenie nieruchomości stanowi jeden ze sposobów nabycia prawa do tejże nieruchomości. Zasiedzenie następuje z mocy prawa, po spełnieniu ustawowych przesłanek. Do zasiedzenia nieruchomości nie jest zatem wymagane orzeczenie sądu, niemniej jednak obowiązujące przepisy wymagają złożenia do sądu odpowiedniego wniosku o stwierdzenie zasiedzenia oraz odpowiednich dokumentów (potwierdzenia wpłat podatku, wyrys z mapy ewidencyjnej nieruchomości, wypis z rejestru gruntów nieruchomości, zaświadczenie o braku roszczeń reprywatyzacyjnych do nieruchomości do starosty).
Ile czasu musi upłynąć, żeby można było stwierdzić zasiedzenie nieruchomości?
Zasiedzenie jest prawem ściśle związanym z upływem czasu. Czasookres wymagany do stwierdzenia zasiedzenia nieruchomości jest określony w art. 172 ust.1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeśli posiada nieruchomość nieprzerwanie od 20 lat jako posiadacz samoistny. W przypadku uzyskania posiadania w tzw. złej wierze posiadacz nabywa własność dopiero po upływie 30 lat
Czym jest posiadanie samoistne?
Posiadanie nieruchomości często kojarzy się nam z posiadaniem tytułu własności do niej. Jednak, jak tłumaczy prawnik od nieruchomości, posiadanie samoistne jest związane nie z tytułami prawnymi, a z pewnym stanem faktycznym, a więc sytuacją, w której posiadacz samoistny włada faktycznie rzeczą – w tym przypadku nieruchomością – jak właściciel, mimo iż nie dysponuje aktem własności tej nieruchomości. Chodzi tutaj o zachowywanie się i przejawianie woli do bycia traktowanym jak właściciel. Jednymi z najbardziej popularnych przejawów posiadania samoistnego są: pobieranie pożytków z nieruchomości oraz ponoszenie obciążeń związanych z jej utrzymaniem.
Jak rozpoznać zasiedzenie w złej wierze?
Z zasiedzeniem nieruchomości w dobrej wierze mamy do czynienia w sytuacji, w której władający używał nieruchomości nie wiedząc, że posiada ona prawowitego właściciela. W sytuacji, w której władający władał nieruchomością jako właściciel, jednocześnie wiedząc, że posiada ona prawowitego właściciela mówimy o zasiedzeniu w złej wierze. Do zasiedzenia nieruchomości w dobrej wierze zachodzi najczęściej w sytuacjach nieuregulowanych spraw spadkowych. Przykładem zasiedzenia nieruchomości w złej wierze może być jej nabycie od osoby, która nie jest jej jedynym prawnym właścicielem.
